Φορέ, Γκαμπριέλ

(Fauré, Παμιέ, Αριέζ 1845 – Παρίσι 1924). Γάλλος συνθέτης. Αφού σπούδασε στο Παρίσι στη σχολή του Σεν - Σανς, φανέρωσε αρχικά την κλίση του προς το εκκλησιαστικό όργανο, πρώτα στη Ρεν και κατόπιν στο Παρίσι, όπου έγινε καθηγητής της σύνθεσης με μεγάλο κύρος στο Κονσερβατουάρ, του οποίου κατόπιν ήταν διευθυντής έως το 1919. Συνδύαζε τη διδακτική πείρα με τον ρόλο του μουσικού κριτικού του Figaro και του δημιουργού πολλών μουσικών ιδρυμάτων. Όταν –μετά το σβήσιμο στη Γαλλία της παράδοσης που είχε δημιουργήσει ο Μπερλιόζ και την αναγνώριση της παρουσίας του Βάγκνερ (που πέρασε από το Σεν - Σανς στον νεαρό Φ.)– η νέα γαλλική σχολή άρχισε να μετέχει στα διάφορα κινήματα πνευματικής ανανέωσης, ο Φ. ανέλαβε ρόλο αρχηγού σχολής (ήταν δάσκαλος του Ραβέλ) και υπήρξε πρόδρομος της εκλέπτυνσης της αρμονίας και του ηχοχρώματος από τον Ντεμπισί, προωθώντας τη νεότερη γαλλική μουσική. Από την άποψη αυτή πρέπει να κριθούν οι σημαντικότερες συνθέσεις του Φ., μεταξύ των οποίων διακρίνονται ένα κομψότατο και περίτεχνο Ρέκβιεμ (1887), το λυρικό μελόδραμα Πηνελόπη (1913) και μια πλούσια σειρά τραγουδιών για μια φωνή και πιάνο, καθώς και μουσικής δωματίου (κουαρτέτα, κουιντέτα, σονάτες και κομμάτια για πιάνο). O Γκαμπριέλ Φορέ σε σκίτσο του Βιμπέρ.